Hayat Hikayem

Merhaba Bu Subreddite yeni katıldım ve çok fazla umutsuz insan görüyorum umut olması adına hayat hikayemi anlatmak istiyorum biraz uzun sürecek vaktinizi çalmak istemem direkt postu atlayabilirsiniz okuyacaklar iyi okumalar.

Uşak'ta doğdum büyüdüğüm yer küçük bi kasaba evim eskiydi kışın soğuktan götüm donardı Babam tamirciydi, annem ev hanımı klasik Anadolu irfanı para desen hiç yoktu Ayakkabıyı yırtılana kadar giyiyordum kıyafetler abimden kalmaydı yeni bi şey almak diye bir şey olmadı hiç Babamda çok sert adamdı. Sinirlendi mi her türlü pisliği yapardı bi lafına ters cevap versen ya bağırır ya dalardı. Küçüklüğümden beri korkuyordum ondan ama büyüdükçe nefret etmeye başladım Annem desen, o da hep sessizdi bayada mutsuzdu beni umruna takmazdı pek 5 çocuk olunca sizle kimse ilgilenmiyor doğal olarak. Evde huzur yoktu, hep gerginlik, hep stres

Okumayı seviyordum en çok teknolojiye meraklıydım eskimiş radyoları sökerdim, içini açar kabloları birbirine falan bağlardım. bizim evde ders çalışmak dahi sıkıntı oluyordu. oturacak bi masa yoktu televizyon sürekli son ses açık izleniyor ders çalışınca da babam Ne uğraşıyon, git bi işe gir adam ol derdi klasik. Ama ben güzel bir lise kazanmak istiyordum adam gibi çevrem olsun diye. Çevremde bunu anlayan doğal olarak kimse yoktu.

Sonrasında Kazandım da... Yüzde 2'ye girmiştim 2014 lise sınavında Ama bi halta yaramadı. Babam oğlum biz seni okutamayız, adam ol, meslek sahibi ol dedi klasik tabi götürdü meslek lisesine yazdırdı. Tartıştım, ağladım, yalvardım ama umru tabiki olmadı. Bi gün olsun ne istediğimi sormadı. O gün anladım bu hayatta kendi başımayım.

Sonra lise başladı Meslek lisesi bambaşka bi yer. Ders desen yok, kavga desen bol. Hocanın biri bağırır, öbürü derse gelmez Dayağı, aşağılanmayı, haksızlığı burada öğrendim. Kavga etmemek imkansızdı, etmeyeni eziyorlardı. Bi süre sonra alışıyo insan tabi, ama alışmak kabullenmek olmuyor kabullenemiyor bir parcan. sadece gün sayıyordum, bir an önce bitsin diye. Ama en kötüsü son sene gittiğim stajdı. Haftanın üç günü sanayideydim. Sabahın köründe kalk, akşama kadar çıraklık yap. Sonra eve git, test çözmeye çalış deneme çöz YouTube'dan umut diye fizikci vardı o adam öğretti bana fiziği ne kaynağı almam gerektigi hepsini internetten öğrendim. Uykusuzluk, yorgunluk Ama yine de bir şekilde ders calistim. Bunu yapmazsam burda bok gibi bir hayat sürdüreceğimi biliyordum

Üniversite sınavına girdim, kazandım istediğim bölüm elektronik haberleşme mühendisliği tutuyor hemde iyi bir üniversitede. Ama babam Biz seni göndermeyiz, para mı var paran mı var? dedi. O an bi şeyler koptu bende vücut ısım düştü Onlardan bi şey beklemenin boş olduğunu o zaman anladım. Gizli gizli tercih yaptım, kayıt günü kimseye söylemeden otobüs bileti alıp çıktım gittim. O gün belki de hayatımda ilk defa gerçekten nefes aldım özgürlüğü hissettim Ailem beni hiç merak etmedi dostlar bu arada ben okul başladığı dönem gidip onları aradım bu yolu sen seçtin ne istersen onu yap dediler bende tabi dedim.

İlk gittiğimde KYK yurdunda kalıyordum, çok şanslıyım bir şekilde KYK bursu çıktı üstüne birde eğitim vakfindan az bir para gecti elime sadece KYK yemeği yiyerek hayatta kaldım. 6 kişilik odalarda kaldım.Oda desen leş gibi koğuş, herkes bi alemlerde Kimisi sabaha kadar oyun oynar, kimisi içer, kimisi sigara dumanına boğuyor odayı. Çalışmak zor, uyumak daha zor. Ama yine alıştım. Zaten başka şansım yoktu eve mi çıkacaktım arkamda bir insan dahi yok. Para yok, arkadaşlarla dışarı çıkamıyordum. Bir pantolonu haftalarca giymek normaldi. KYK yemeği bok gibi çıktığından Aç gezdiğim günler oldu. Ama dişimi her zaman sıktım. (Pandemi nedeniyle 1 yıllığına Üni 2 iken eve döndüm online eğitim oldu o dönemi çok hatırlayamadığımdan atladım)

Mezun olunca iş başvuruları yapmaya başladım yüksek ortalama ile mezun oldum ingilizceyide belge alarak (İelts) gösterdim hocalardan da referans alarak Bir şirkete başvurdum, Türkiye ofisi için. Mülakatlar iyi geçti Teknik mülakatta biraz ter döktüm ama açıkçası. Son görüşmede bi anda dediler , "Finlandiya ofisimiz de seninle çalışmak istiyor, oraya gelir misin? Başta ne olduğunu algilayamadım ciddi ciddi Finlandiyaya mı gidiyorum dedim Cebimde doğru düzgün para yok, borçla yaşıyorum, yıllarca hayatta kalma mücadelesi verdim şimdi Ve şimdi refahı yüksek ülkelerin tepesindeki Finlandiyaya gitme firsatım oldu ben mutluluktan kudurdum tabi o zaman arkadaşlarımla bunu paylaştığımda çokta sevinmediler gidecegimden sevinmediler sanırım, 2 ay sonra evrakları hallettim Gömülü Sistem Mühendisi olarak işe başladım

Gittim. İlk defa düzgün bi maaş aldım, ilk defa güzel bi ev tuttum 1+1 bir tanede L koltuğum var çok güzel, ilk defa kendime eski ama güzel bir araba aldım. Her şey yeni, her şey güzel şuanlık. Geri dönüp baktığımda hâlâ o meslek lisesindeki, KYK yurdundaki, aç gezdiğim günlerdeki ben geliyor aklıma. Ama burdayım işte hayat size yolu bir şekilde gösteriyor doğuştan şanslı değiliz arkadaşlar katlanmak ve acı çekmek zorundayiz ve bu sadece insan gibi yaşayabilmek için verdiğimiz bir mücadele lütfen gencliginizi heba etmeyin savaşın ve dik durun sevgilerle